de crecy

Tweede deel van een hilarische roadtrip door Turkije Juli 1986. Nicolas en zijn neef Guy vervolgen de roadtrip in hun oude Citroën Visa door Turkije, op de hielen gezeten door een dode dichter die over zijn auteursrechten waakt. Monotone trajecten over asfaltwegen, waar alleen klankpoëzie voor afleiding zorgt, worden afgewisseld door schilderachtige, eeuwenoude steden, zoals het overweldigende en angstaanjagende Istanbul. Hun odyssee heeft geen eindbestemming – ze willen simpelweg zo ver mogelijk zien te komen. Onderweg denkt de tekenaar na over de keuzes die hij in zijn leven heeft gemaakt en mijmert hij over de werking van het geheugen. Sommige indrukken zijn nog haarscherp, terwijl zijn herinneringen aan de Bosporus zijn verdrongen door de aquarellen van William Turner. Onwillekeurig dwalen zijn gedachten af naar zijn reis naar Wit-Rusland, tien jaar later, waar de wolk van Tsjernobyl nog altijd zijn schaduw wierp.

Herinneringen, prachtige landschappen, voorbije jeugd, vriendschap: Met “ Visa Transit ” beschrijft Nicolas de Crécy de roadtrip van twee jonge mannen naar Oost-Europa.   “Ik moet weggaan en leven, of blijven en sterven," schreef Shakespeare, en Nicolas Bouvier zei het hem na toen hij een motto zocht voor zijn De wegen van de wereld. In de zomer van 1986, een paar maanden na de kernramp van Tsjernobyl, tikten Nicolas de Crécy en zijn neef een zieltogende Citroën Visa op de kop, die ze met veel liefde en aandacht weer tot leven wisten te wekken. Daarna propten ze de wagen vol boeken, die ze niet zouden lezen, twee slaapzakken en wat sigaretten en begonnen ze op amper twintigjarige leeftijd aan een reis met als enig doel: zo ver mogelijk zien te komen. Ze doorkruisten Noord-Italië, Joegoslavië en Bulgarije en staken de grens met Turkije over… Meer nog dan een kennismaking met de rest van de wereld werd deze tocht een confrontatie met henzelf.